Essie is op reis door Azië en ondervond vandaag wederom hoe het universum samenspant als je je dromen volgt. ECHT WAAR, lees mijn ImprEssie:
Gisteren wandelde ik door Kuala Lumpur en wilde graag naar een mooi uitkijkpunt over de stad. De Twin Towers leek me wel een mooie plek. Op weg naar de lift van het betreffende gebouw kwam ik terecht in een grote hal met allemaal mensen in galakleding, het bleek onderdeel van een concertgebouw te zijn. Vlug keek ik op het programma van die avond. Malaysian Philharmonic Orchestra, The Brandenburg Concertos. Stukken van Bach en Mozart. Hmm… dat ziet er heel interessant uit. Tevens kom ik erachter dat de lift naar het uitkijkpunt al gesloten is, ok dat komt later.
Ik loop naar de balie van het concertgebouw om te informeren naar tickets. “Ja mevrouw we hebben nog kaarten.” Met mijn slippers, korte broek en een t-shirt van het Oerol festival ben ik niet erg representatief gekleed, ik heb best trek en ik zie dat er morgen een matinee voorstelling is. Dus ik besluit: Als ik morgen nog steeds interesse heb, ga ik daar heen.
Uitgeslapen word ik wakker de volgende dag, net als Merle mijn Duitse kamergenoot in het hostel. Ze vraagt of ik al plannen heb voor vandaag en of ik zin heb om mee te gaan naar de vlindertuin. Ik ben dol op tuinen met vlinders maar ik wil eigenlijk naar een concert vanmiddag. “Wat voor muziek is het?” vraagt Merle. “Het is klassieke muziek”, vertel ik haar. “Oh, daar houd ik van, zal ik met je meegaan?” “Ja leuk, hoe meer zielen hoe meer vreugd”.
Zo gezegd zo gedaan lopen we samen de deur uit. We proberen in het hostel nog een online reservering te maken maar helaas lukt dat niet. Snel ontbijten in Chinatown en door naar het concertgebouw voor kaartjes.
Wel moest ik tijdens het aankleden bedenken welke kleding uit mijn Backpack kans zou maken op toelating tot het concert? Worden het mijn bergschoenen, mijn Nikes of mijn slippers? Ik ga voor een blauw shirt dat lijkt op een jurkje met een korte broek en kies voor mijn Nikes.
Aangekomen bij het concertgebouw zijn de kaartjes met lage prijzen al uitverkocht. We kiezen voor een klasse hoger en dan krijgen we te horen dat we niet aan de dresscode voldoen. “Mevrouw, vertel me wat ik aan mijn kleding moet veranderen om toch naar binnen te mogen”. “Geen korte broek en geen sneakers”, is het antwoord. “Ik kan mijn shirt langer maken dan zie je mijn broek niet” en ik laat het haar zien. “Kan ik dan misschien uw schoenen lenen?” De dame lacht en vertelt me dat haar werkdag er bijna op zit en dat ze dan naar huis gaat. Ik draai me om naar de mensen in de rij; “heeft iemand een paar nette schoenen te leen voor 2 uurtjes?” Mensen lachen maar helaas, niemand heeft een paar schoenen te leen. “Mevrouw kunt u alstublieft een uitzondering maken we zijn alleen dit weekend hier en willen zo graag naar de muziek luisteren, plaats ons anders gewoon als laatst helemaal achterin de zaal, niemand die het merkt. Of mogen we op blote voeten naar binnen?”.
De dame twijfelt en verwijst ons naar haar collega op de verdieping waar het concert plaatsvind. “Vraag het haar nogmaals, zij bepaalt wie de zaal in mag.” We lopen naar boven en leggen wederom ons verhaal uit. Helaas geen uitzonderingeh en geen leenschoenen. “Mevrouw is er ergens een winkel waar we relatief goedkope schoenen kunnen kopen?” Ze haalt haar schouders op, glimlacht en loopt weg.
We gaan op zoek naar een H&M, die moet toch ergens zijn? Maar tussen de Gucci, Prada, Chanel en Dior winkels vinden we niet snel een H&M. We hebben nu al zoveel gedaan om dit plan te laten slagen, ik koop nieuwe schoenen bij de Zara die we vonden.
Terug bij het concertgebouw moeten we weer een nummertje trekken en achter in de rij aansluiten. Dan komt er van achteren een blonde Franse dame naar ons toe. Dames, hebben jullie kaartjes? Ik heb twee kaartjes over willen jullie die? Het zijn hele mooie plekken boven in de suite. Maar zoveel geld hebben we niet bij ons mevrouw. Dat geeft niet ik heb ze over dus ik bied ze aan, twee vrienden van mij komen niet loop maar mee.
Met grote ogen lopen we met de dame mee naar boven en worden we naar een luxe privé suite gebracht. Ook een echtpaar uit Japan wacht hier om naar binnen te gaan. Merle en ik zijn beide totaal verrast en kunnen niet geloven wat hier zojuist gebeurt, na al die moeite die we hebben gedaan. We krijgen snel een rondleiding in de zaal zodat we een foto kunnen nemen want dat is tijdens het concert ten strengste verboden.
Tijdens de pauze is er ruimte om te praten. Er is een een dame uit Maleisië en een man uit Engeland aangeschoven. We maken nader kennis met elkaar en converseren over reizen. Dan gaat het signaal voor het tweede deel van de voorstelling. Mozart is aan de beurt. We zijn gigantisch enthousiast en aan het eind vragen we de Franse dame; “hoe kunnen we u hiervoor bedanken? Zij glimlacht en antwoordt; “Er komt een moment dat jullie een keer twee vrij kaartjes over hebben voor een concert, geef die kaartjes dan zonder verwachtingen aan twee mooie, jonge dames.” Ze geeft ons een knipoog en zegt: “dat is hoe het nou eenmaal werkt.”
Let op dus op; bij een ‘Nee’ heeft het Univesrum vaak iets mooiers in petto 😉
Liefs,
Essie